Geboren en opgegroeid in Luxwoude en nu wonende in Jubbega. Als voormalig doktersassistente in de huisartsenpraktijk van Langezwaag en daarna nog enkele andere beroepen, besloot ik het roer om te gooien. Ik wilde daadwerkelijk iets voor mensen betekenen. Ik ben de opleiding tot uitvaartbegeleider gaan volgen. Even later gevolgd door de inschrijving bij de KvK van mijn eigen begrafenisonderneming Uitvaartzorg Anja de Roos. Een beslissing waar ik absoluut geen moment spijt van heb gehad.
Afscheid nemen van een dierbaar iemand is onlosmakelijk verbonden met het leven. Mijn eerste ervaring met de dood kreeg ik op 16 jarige leeftijd. In mijn rol als doktersassistente arriveerde ik als eerste op het adres waar iemand enkele minuten daarvoor was overleden. Een moment dat ik nooit zal vergeten. In mijn werk ontmoette ik veel patiënten in hun laatste levensfase, maar ook nabestaanden van overleden patiënten. Ik was diegene die hen als eerste te woord stond aan de balie. Ontroerende en waardevolle gesprekken ontstonden dan. Het was in dit beroep dat ik ondervond dat de dood bij het leven hoort. Die 9 jaren zijn voor mij een belangrijk fundament geweest voor het vak dat ik nu bevlogen en met zoveel passie beoefen.
Gewoon zijn wie ik ben, dat is alles wat ik kan zijn. Met passie voor de mens, het leven en het vak en met de mensenkennis die ik tijdens mijn leven heb opgedaan, ben ik de gepassioneerde uitvaartbegeleider die ik nu ben. In 2006 ontvlamde bij mij de vurige wens om uitvaartbegeleider te worden. Na het overlijden van mijn moeder bemerkte ik hoe een uitvaartbegeleider het grote verschil kan maken. Alles werd destijds zakelijk en kil afgedaan. Op dat moment dacht ik: 'Ooit ga ik dit werk doen, maar dan heel anders'. Meer tijd en emotionele ondersteuning bieden, families keuzevrijheid geven en meer ruimte voor eigen ideeën. Nu ik alweer geruime tijd begeleider bij afscheid ben weet ik dat dit geen vak is, maar pure passie. Je kunt nog zoveel leren, maar omgaan met mensen leer je niet, dat moet je voelen. Als je meevoelt hoe belangrijk het is dat rouwenden tijd en rust krijgen om het verlies te doorleven kun je hen helpen op een manier die daar recht aan doet. Met liefde voor het leven, een vleugje humor waar het kan- in plaats van de zwaarte van het overlijden- en met aandacht voor de mens die afscheid moet nemen, begeleid ik families voor en na een overlijden. Wat ik zo mooi vind aan dit vak: Dat ik iets voor de medemens mag betekenen. Dat je in korte tijd zo intiem betrokken raakt bij families, dat je voor even onderdeel van het gezin bent en alle verhullende lagen wegvallen, dat voelt als een groot voorrecht. Wat ik zie is de mens in z'n puurste vorm.
"Uitvaartbegeleider zijn betekent voor mij meer dan het regelen van een uitvaart"
Voor mij betekent uitvaartbegeleider zijn meer dan het regelen van een uitvaart. Natuurlijk moet de uitvaart goed geregeld worden, dat spreekt voor zich. Maar daarnaast is mijn rol praktische en emotionele steun bieden aan alle betrokkenen rond een verlies. En deze begeleiding reikt soms verder dan alleen het gezin. Soms kom ik op scholen, sportkantines of jeugdhonk om met elkaar in gesprek te gaan. Praten over het verlies wat er zo enorm inhakt.
Vaak kom ik als uitvaartbegeleider in beeld wanneer iemand overleden is. Maar de laatste tijd word ik steeds vaker uitgenodigd voor een gesprek wanneer iemand in de laatste levensfase is beland. Een voorbespreking. Een gesprek over wensen en hoe alle betrokkenen in dit proces te betrekken. En dit kan ik alleen maar toejuichen.
Afgelopen jaren mocht ik veel gezinnen bijstaan na een verlies. Als ik dan na afloop hoor dat ik van hun verdrietigste moment een mooi, kostbaar moment heb gemaakt, dan weet ik waarom ik van dit werk hou.
In dit mooie vak kan ik vanuit mijn hart van betekenis zijn voor anderen. Ik ontmoet mensen op één van de meest kwetsbare momenten in hun leven. En dat is héél bijzonder. Elke keer voelt dit weer als een groot voorrecht.
